Το εικόνισμα του Αη Γιώργη είναι πάντα στολισμένο με μαντίλια, ενώ κατά τη διάρκεια της λειτουργίας κάποιοι έπαιρναν ένα μαντίλι που βρισκόταν εκεί για ένα χρόνο και άφηναν ένα άλλο καινούργιο. Το συμβολικό και παράδοξο αυτό έθιμο με τα μαντίλια αρχίζει από τα τουρκικά χρόνια. Κάτω από το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου υπήρχε ένα ανέγγιχτο δάσος.
Υπήρχε διαταγή που απαγόρευε την κοπή των δέντρων. (Αν θυμάστε από τα αρχαία χρόνια οι Ελληνες πίστευαν ότι στα δέντρα κρύβεται η ζωή μας και η τύχη μας και γι’ αυτό και δεν τα έκοβαν ποτέ, αφού δεν ήξεραν σε ποιο δένδρο ζει η τύχη μας.) Κάποτε ένας Τούρκος στρατιώτης πήγε να κόψει ένα δέντρο αψηφώντας τη διαταγή… Μόλις το έκοψε, έπεσε κάτω ξερός. Ο Τούρκος διοικητής νόμισε ότι κάποιος τον σκότωσε και απείλησε τον κόσμο της περιοχής ότι αν δεν μαρτυρούσαν τον δολοφόνο τότε θα το πλήρωναν σκληρά. Τότε ακούστηκε η φωνή του Αη Γιώργη να λέει πως ήταν τιμωρία από τον ίδιο για το δέντρο που πήγε να κόψει και ότι δεν έφταιγε κανείς άλλος. Θα του ξανάδινε όμως τη ζωή, αν κάποιος του χάριζε κάτι. Τότε η γυναίκα του Αγά έβγαλε την μαντίλα-φερετζέ και την ακούμπησε στο εικόνισμα, μετά ένας Καστριανός έδωσε και αυτός το μαντίλι του. Τότε ο Τούρκος στρατιώτης σηκώθηκε σαν να μην του είχε συμβεί τίποτε. Από τότε βάζουν κάθε χρόνο στη γιορτή του Αγίου μαντίλια.